Neil Young & Crazy Horse, "Psychedelic Pill" (Reprise, 2012)

Driftin' Back

    Dwadzieścia siedem minut i 37 sekund. Jeśli tylko sobie na to pozwolimy to popłyniemy na łagodnej fali szumiących gitar daleko stąd (oby jak najdalej). „I'm drifting back”. Muzycznie to podróż do przeszłości, kiedy nie było nam szkoda czasu, żeby obracać kolejno czarne krążki na ich drugie strony, żeby słuchać, tylko słuchać, dać się przeszywać kolejnym plamom dźwięku na wylot.

Kiedy ostatni raz włączyłeś/aś fizyczne wydanie jakiegoś albumu i przesłuchałaś/eś go do końca? 

Duchowe podróże wyszły z mody.

    W warstwie tekstowej Young dzieli się z nami krytycznymi przemyśleniami dotyczącymi naszego tu i teraz w kulturze. Za 35 dolarów kupisz sobie mantrę albo kilkadziesiąt empetrójek. Picasso „fajnie” wygląda na tapecie. Zapomnij o swojej duszy. Zrób sobie „fajną” fryzurkę. Kolejne wersy są tu jedynie przerwami, kiedy to możemy złapać oddech przed następnym zanurzeniem w niespokojnym, sonicznym źródle pełnym psychodelicznych barw. Young boi się, że nie dotrzemy nawet do cząstki tego co on sam włożył w ten utwór. „When you hear my song now, you only get 5 percent, you used to get it all”... Moim zdaniem to 5 % to i tak nieźle. Czy jesteśmy w stanie poddać się fali, która wprawi naszą łódź w dryf ku temu, co tak bardzo się od nas oddala gdy stoimy na brzegu?

„I'm drifting back”

Szkoda Twojego czasu. Szkoda mi naszych czasów.

Psychedelic Pill

    Jeśli jesteś na drugim utworze to albo przełączyłaś/eś pierwszy albo właśnie skończyłeś słuchać kompozycji, która trwała prawie pół godziny. Brawo! Pora na nagrodę. „Pscyhedelic Pill”, utwór tytułowy. Przeszedłeś rytuał wprowadzenia („Driftin' Back”) i dostajesz pigułkę. Are you looking for a good time? Well here it is. Doktor Young serwuje konkretny „lek” bez recepty.

Ramada Inn

    Piosenka o miłości. Szesnaście minut? Gitary mówią tutaj tak samo wiele jak i słowa. Można przeprowadzić operację na sercu przez uszy. Wydaje mi się, że jeśli nadal chcesz uczestniczyć w tej podroży, to nie muszę Ci tego tłumaczyć. Naprawdę w to wierzę. Psy szczekają, karawana oszalałych koni jedzie dalej.

Born in Ontario

    Young:

    „I still like to sing a happy song

    Once in a while and things go wrong

    I pick up a pen, scribble on a page

    Try to make sense of my inner rage”

Kolejnym przystankiem na naszej trasie jest Ontario z czasów młodości Neila czyli once again I'm driftin' back.

    „I was born in Ontario

    Where the black fly bites

    And the green grass grows

    That's where I learned most of what I know

    Cause you don't learn much

    When you start to get old”

Szczerość i prostota. Przeszłość. Młodość. Hołd złożony krainie z dzieciństwa.

Twisted Road

     Zostajemy w rejonach związanych z przeszłością i wspomnieniami. Neil cały czas snuje opowieści. Hołdu część druga: Bob Dylan, Grateful Dead, Roy Orbison.

Let the good times roll!

She's Always Dancing

    Muzyka. Bez ograniczeń. Żyje w swoim świecie. Dzieli swoje sny z dziećmi. Zawsze w ruchu. Na zawsze. Podawana z ręki do ręki. Szybuje w powietrzu. Szuka swojego katalizatora. Żyje na krawędzi. Unosi się wśród smużek dymu. Ma nadzieję. Płonie. Wypala się. Przechodzi z ręki do ręki. Próbuje utrzymać się w swoim powietrznym tańcu.

For the Love of Man

    Zatrzymujemy się na zakurzonej dróżce leśnej, która prowadzi do małego drewnianego kościółka. Neil prosi nas o cierpliwość. Wchodzi do świątyni by zatopić się w refleksyjnej modlitwie.

Walk Like a Giant

    Powoli zapada zmrok, siadamy przy ognisku. Zmęczeni zapadamy w płytki sen. Budzi nas mroźne powietrze. Neil postanawia opowiedzieć nam swój sen. W tym śnie był olbrzymem, wszechmocnym, mógł wpływać na los świata, kroczył ciężko po Ziemi, szukał wyjścia, duchowego światła. Miał swoje przekonania, ideały, wierzył, że jest w stanie zrobić coś dobrego, dokonać istotnych zmian. Jednak jego marsz został przerwany. Potknął się, wypadł z toru, spadał długo i powoli, w powietrzu zmienił się w drobny listek. Poszybował niesiony wiatrem, opadł miękko na taflę wody i popłynął z prądem, nigdy jednak nie zatracił nadziei. Czuł, że prócz wiatru napędza go także miłość, że nie może się poddać, musi wierzyć w siebie i swoje przekonania, nawet jeśli nie ma wpływu na otaczający go świat. Otworzył oczy, czuł żal i rezygnację ale marzenie o wielkości pozostało. Kilka osób z grupy postanowiło zawrócić. Podobno podczas powrotu słyszeli za sobą jeszcze przez jakiś czas oddalające się kroki olbrzyma.